ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ Ν. ΔΕΡΜΑΤΗ
Η Εταιρεία Μελετών Λαυρεωτικής αποχαιρετά τον μεγάλο Έλληνα πατριώτη, τον συνεπή και αδάμαστο αγωνιστή της δημοκρατίας, τον παγκόσμιας εμβέλειας συνθέτη που οι μελωδίες του ακούγονται σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, με ένα υπέροχο κείμενο του μέλους του Δ.Σ. της, Δρος Γιώργου Ν. Δερμάτη.
“Μίκης Θεοδωράκης το πυρφόρο ανάστημα της Ελλάδας” του Γιώργου Ν. Δερμάτη
Ο αγαπημένος μας Μίκης Θεοδωράκης θα υπάρχει για πάντα, το έργο του δεν ταυτίζεται με το διάστημα της ζωής του, διατρέχει τους αιώνες του ιστορικού χρόνου και ως δημιουργία αποτελεί μιαν άσβηστη φωτιά για το μέλλον.
Ο Μίκης αποτελεί την πληρέστερη σύνοψη της πολιτιστικής αναγέννησης της νεότερης Ελλάδας, της άνω Ελλάδας στις καθαρές γραμμές της, ως αντιστασιακού, αναγεννητικού, πνευματικού οράματος και πράξης του λαού της· μιας Ελλάδας της προκοπής και της δημιουργίας, που πρέπει να έχει ισότιμη θέση και ενεργό ρόλο στο ευρωπαϊκό και παγκόσμιο γίγνεσθαι· «θέλουμε λεύτερη εμείς πατρίδα και πανανθρώπινη τη λευτεριά», όπως τραγουδούσε και πολεμούσε η γενιά του και ο ίδιος, με βαρύτατο τίμημα, ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης για το σήμερα.
Και μια άγνωστη πτυχή από τη ζωή του. Ήταν τον Αύγουστο του 2003, τότε που είχε έλθει στο Λαύριο για να προετοιμάσει τη συναυλία στη Μακρόνησο. Καθόμασταν, μεταξύ άλλων, σε ένα μαγαζί δίπλα στο λιμάνι. Μάς μάγευε όλους με τον χαρισματικό τρόπο της ομιλίας του. Σε μια στιγμή μάς διηγήθηκε την εξής συνταρακτική σκηνή: πως τη νύχτα που τον είχαν κτυπήσει αλύπητα στη Μακρόνησο, το ίδιο βράδυ, στα Χανιά, όλη τη νύχτα ο πατέρας του και η μάνα του κρατούσαν στην αυλή του σπιτιού του, με ένα λυσσασμένο αέρα, το κυπαρίσσι το δικό του, να μη σπάσει, γιατί αυτό θα σήμαινε και το τέλος του Μίκη.
Μου ζήτησε να τον κρατήσω από το μπράτσο για να κατεβεί τα σκαλιά και μου έδειξε ακριβώς στην προκυμαία του Λαυρίου το σημείο που τον έβγαλαν την άλλη μέρα, σχεδόν αναίσθητο, χωρίς να τον αναγνωρίσει ο πατέρας του, ο οποίος είχε πάρει το πλοίο από τα Χανιά για να έλθει στον Πειραιά και από εκεί με το τραίνο στο Λαύριο. Είπαμε πόσο το έργο του είναι συνδεδεμένο με τη ζωή του. Θυμήθηκα το έργο του, την 3η Συμφωνία, όπου υπάρχει η μελοποίηση της «Τρελής Μάνας» του Δ. Σολωμού.
Εγώ ήμουν χαρούμενος, γιατί κρατούσα, έστω και για λίγο, το μπράτσο τής Ελλάδας, το μπράτσο τής ελευθερίας, το μπράτσο του σύγχρονου Αισχύλου της Ελλάδας.
Μίκη, τα τραγούδια σου, η μουσική σου θα μας δίνουν πάντα την αθάνατη πνοή τους, ζήσαμε με αυτά, θα ζούμε με αυτά.
Μίκη θα σε αγαπάμε για πάντα.
Γιώργος Ν. Δερμάτης
Λαύριο, 2 Σεπτεμβρίου 2021
Leave a Reply