ΚΟΡΟΓΙΑΝΝΑΚΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ (1906-1966) “ΣΤΟ ΛΑΥΡΙΟ” (1936)

ΣΥΛΛΟΓΗ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΑΡΧΕΙΟΥ ΤΗΣ Ε.ΜΕ.Λ.

Ξυλογραφία – Αγορά της Ε.ΜΕ.Λ.
Υπογραφή, θέμα και αρίθμηση (16/30) στο κάτω περιθώριο.
Το έργο απεικονίζει εργάτριες διαλογής μεταλλεύματος και στο βάθος την Γαλλική Εταιρεία Μεταλλείων Λαυρίου.
Διαστάσεις 27 x 20 εκ. με περιθώρια (23,8 x 17 εκ. χωρίς περιθώρια). Σε κορνίζα.

Βιογραφία Καλλιτέχνη
Ο Αλέξανδρος Κορογιαννάκης (Μέγαρα, 1906 – Αθήνα, 1966) ήταν Έλληνας χαράκτης και ζωγράφος. Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών. Μετά την αποφοίτησή του ασχολήθηκε συστηματικά με την χαρακτική. Από το 1928 έως το 1939 εργάσθηκε ως σκιτσογράφος σε διάφορες εφημερίδες και περιοδικά. Το 1939 προσελήφθη από την Τράπεζα της Ελλάδος για τη χάραξη ελληνικών τραπεζογραμματίων. Προκειμένου να ειδικευτεί στην χάραξη τραπεζογραμματίων, μετέβη στην Βιέννη και παρακολούθησε μαθήματα χαλκογραφίας στην Εθνική Τράπεζα της Αυστρίας. Το 1942 χάραξε τη Νίκη της Σαμοθράκης στο χαρτονόμισμα των 5000 δραχμών. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ασχολήθηκε με τη σχεδίαση γραμματοσήμων και εικονογράφησε πολλά βιβλία. Εκ παράλληλου με την χαρακτική, ασχολήθηκε με την ζωγραφική. Παρουσίασε έργα του σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις. Τα θέματά του ήταν κυρίως νατουραλιστικές απεικονίσεις του καθημερινού μόχθου, τοπιογραφίες, γυμνά και αναπαραστάσεις αρχαίων θρησκευτικών θεμάτων. Για το έργο του τιμήθηκε με διάφορα βραβεία (Παρίσι, 1937· α΄ βραβείο Μπιενάλε Αλεξανδρείας, 1955· χάλκινο μετάλλιο στο Παρίσι, 1963, κ.λπ.).
(Βλ. επίσης και Κατάλογο Έκθεσης έργων Αλ.Κορογιαννάκη – Έκδοση: Τράπεζα της Ελλάδος, 2017) – Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%AD%CE%BE%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CE%BF%CF%81%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%BD%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82
Ανάκτηση: 20.04.2019

Για το έργο του «Στο Λαύριο» αναφέρονται:

Τις λίγο μεταγενέστερες ξυλογραφίες Στο Λαύριο (1936) και Λατόμισσες (1937), που ανήκουν θεματικά στην ενότητα των πρώτων του έργων, τις θεωρούμε έργα τομής που καθορίζουν τη διαφοροποίηση του ύφους του. Δείχνοντας πλέον περισσότερη εμπιστοσύνη στις δυνατότητές του, ο Κορογιαννάκης κτίζει αυτή την εποχή με αυτοπεποίθηση το προσωπικό του ύφος: αμβλύνει την ένταση των συνθέσεων και μειώνει την αίσθηση της μάχης, προσθέτει για πρώτη φορά κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά στις μορφές, τονίζει τα αισιόδοξα στοιχεία, σχεδιάζει εξωτερικούς χώρου, διατηρεί όμως τη θεματολογία του, επιθυμώντας τώρα να περιγράψει πάλι εικόνες του μόχθου με μεγαλύτερη όμως ελευθερία: αγρότες και αγρότισσες, πλύστρες, υφάντρες, θερίστριες, ψαράδες, συνήθως σε ομάδες των δύο ή τριών, γεμίζουν πάλι την επιφάνεια του έργου, όμως η κίνησή τους πλέον έχει ρυθμό και τα σχήματα που αποτελούν τα σώματα γίνονται περισσότερο στρογγυλεμένα και γαλήνια.

Η αίσθηση των έργων που δημιουργούνται στη διετία 1936-38 είναι ειρηνική, η διάθεση αισιόδοξη, η εκφραστικότητα συγκρατημένη, η γραμμή ήρεμη, ενώ τα χαρακτηριστικά των προσώπων και οι διάσπαρτες διακοσμητικές λεπτομέρειες αποκαλύπτουν σχετικά μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στο σχέδιό του.

(Ειρήνη Οράτη στο Αλέξανδρος Κορογιαννάκης 1906-1966-Χαρακτική, έκδ. Τράπεζα της Ελλάδος, Αθήνα 2017 σ.16)