Ο φετινός θανατερός Δεκέμβρης πήρε από την πόλη μας και τον αγαπητό μας Δημήτρη Μώρογλου, ο οποίος «έφυγε» αιφνιδίως σήμερα το πρωί.
Ο Δημήτρης ανήκε στους διαλεχτούς μεταλλεργάτες του Λαυρίου, που είχε συνείδηση της ιστορικής μεταλλευτικής κληρονομιάς του τόπου μας και αγωνίστηκε για τη διάσωσή της. Μεγάλη η συμβολή του στη σωτηρία της πρώην Γαλλικής Εταιρείας Μεταλλείων Λαυρίου και στη συνέχεια για τη μετεξέλιξή της σε Τεχνολογικό Πολιτιστικό Πάρκο Λαυρίου, όντας μέλος της Επιτροπής Αγώνα του Δήμου Λαυρεωτικής, από το 1990-1994, ενθαρρύνοντας πάντα τους γύρω του στις δύσκολες στιγμές. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ στην κρίσιμη συνεδρίαση ανώτερων στελεχών του Υπουργείου Πολιτισμού, όταν σηκώθηκε να μιλήσει με βουρκωμένα μάτια τούς έπεισε για να μην πωληθεί τίποτε από το μεταλλουργικό συγκρότημα. Είπε: «Τι θα πω στα παιδιά μου, τι θα πω στα παιδιά του Λαυρίου, όταν θα έχει γκρεμισθεί η ιστορική μνήμη». Αργότερα ήταν και η «ψυχή» της διάσωσης του Αρχείου.
Στο πρόσωπο του Δημήτρη Μώρογλου η εργατική και η ιστορική-πολιτιστική συνείδηση ταυτίστηκαν.
Ενεργός πολίτης, δημοτικός σύμβουλος, μέλος του Δ.Σ. του Εργατικού Κέντρου Λαυρίου, πρωτοπόρος εργάτης του συνδικαλιστικού κινήματος από νέο παιδί, στη δεκαετία του 1970, μέλος της Εταιρείας Μελετών Λαυρεωτικής για όλη την πολιτιστική προσφορά του.
Αγαπητέ μας Δημήτρη, όπως γράφει ο Ποιητής «αυτό το χαμόγελο κι αυτόν τον ουρανό δεν μπορεί κανείς να [σου] τα πάρει». Έτσι θα σε θυμόμαστε πάντα.
Λαύριο, 26 Δεκεμβρίου 2020
Το Δ.Σ. της Εταιρείας Μελετών Λαυρεωτικής
Leave a Reply